Κράτος: φωνάζει ο κλέφτης!

Tα κανάλια και οι εκδότες που έχουν λόγους να καλλωπίζουν την κυβέρνηση (δυο πουτάνες κάθονται αντικριστά κι η μία βάφει την άλλη) παρουσιάζουν τις πρόσφατες κινήσεις περίπου ως αναγέννηση εκ της τέφρας μας. Μιλούν για νέο Κράτος Δικαίου και επιτέλους, βρε παιδί μου, ευρωπαϊκής τάξεως. Κάπου που μπορείς να πας να γαμήσεις και να γαμηθείς σαν κύριος (όχι οι παλιές γυφτιές, που όποιος πρόλαβε, τον Κύριον είδε!).

Εγώ πιστεύω ότι αυτό το Κράτος είναι το εγκληματικότερο που είχαμε ποτέ. Το πιο υποκριτικό. Το πιο ξεπουλημένο. Το πιο χρεοκοπημένο. Γιατί ούτε δίκαιο και δημοκρατικό και ισόνομο είναι - ούτε το παλιό γλυκό μπουρδέλο που άφηνε και τον φτωχό πλαγίως να χαρεί. Πλαγίως, ναι. Αλλά μήπως ποτέ οι λεωφόροι ήταν ανοιχτές για τους εξωφυλαρούχες; Εκεί πάντα η Λάτση, ο Μπόμπολας και ο Βαρδινογιάννης τρέχουν με τις αυτοκινητάρες τους - συνθλίβοντας όποιον δεν τους μοιάζει. Και το Κράτος, δεκαετίες, αιώνες τώρα, με τέτοιες προσωπικότητες παντρεύεται και κάνει παιδιά, η γλυκιά ευωχία μεταξύ κατεργαρέων, χέρια που αλληλονίβονται - γλίτσα ουρανομήκης.

Πριν από την Επιχείρηση Αρετή, ο απλός άνθρωπος, εξοστρακισμένος στην ίδια του τη χώρα, πεταγμένος σαν σκυλί από το άνομο ντινέ, προδομένος, εξαπατημένος, συντεθλιμμένος μεταξύ ανάγκης και διάψευσης, κοίταζε να μπαλωθεί. Με τον τρόπο του Καραγκιόζη και του σιορ Διονύσιου. Κολακεύοντας. Ζητώντας χατίρια και ρουσφέτια. Χρησιμοποιώντας τα κόμματα σαν μασονία της ενορίας του. Αναγκάστηκε και έγινε καταφερτζής. Ψευταράκος. Γατόνι. Γιατί δεν είχε παιδεία. Και γιατί δεν υπήρχε κανείς να του δώσει παράδειγμα αξιοπρέπειας. Μήπως υπήρξαν ποτέ αληθινά σχολειά; Μήπως υπήρξαν ποτέ αληθινοί δημόσιοι άντρες; Παντού ανθρωπάκια, βλακώδης πολιτικοποίηση και ημιμάθεια. Τον κυβερνούν εσαεί νάνοι. Κλέφτες. Και ψεύτες. Και το μόνο που απέμενε για να στηρίζει τη ραχοκοκαλιά του (η μνήμη του απλού, αξιοπρεπούς πατέρα του, η ψυχωμένη μάνα του στο νησί, η εντιμότητα των παλιών, φτωχών ανθρώπων) ξέφτισε κι αυτό στο χύμα της μεγάλης πόλης, της ζαλισμένης νέας κοινωνίας που αλλού πατεί κι αλλού βρίσκεται - παραδομένη στο αχανές βιζιτάδικο της ιδιωτικής τηλεόρασης. Χάθηκε κι αυτός στον πολτό - διπλά εξαπατημένος.

Και τώρα έρχεται αυτή η στιγμή του Εθνικού Ξεβρακώματος. Που το αιώνιο κορόιδο καλείται πάλι να πληρώσει τα σπασμένα. Μόνο που ο λογαριασμός αυτήν τη φορά είναι αβάσταχτος. Ενώ οι πρωτεργάτες της κλοπής, τα παλιόπαιδα τα ατίθασα κυκλοφορούν ακόμα στα ακριβά εστιατόρια, τα Παρίσια και το Σεν Μπαρθ και ούτε ένας δεν έχει τιμωρηθεί - έστω για τα μάτια του κόσμου. Ούτε ένας. Και ούτε μια περιουσία δεν έχει δημευθεί. Λες και τα κλεμμένα ανελήφθησαν στον ουρανό σαν την ωραία Ρεμέδιος. Και έχει το θράσος ο απαράδεκτος και επικίνδυνος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης να λέει στον φτωχό άνθρωπο ότι μαζί φάγανε τα λεφτά! Λες και μοιράστηκε ο υπουργός Αμύνης με τον Μήτσο το γερμένο υποβρύχιο. Λες και συμμετείχε στα ντιλ της Ολυμπιάδας, στο ντιλ του αεροδρομίου και στο ατέρμονο έγκλημα των απευθείας αναθέσεων η κυρα-Γεθσημανή. Ισοφαρίζει τους εθνικούς προδότες με τον κακομοίρη που ζήτησε ένα ρουσφέτι - εάν αυτό δεν είναι ελεεινή στρεψοδικία, τι είναι;

Και, βεβαίως, στα υψηλά κλιμάκια της κοινωνίας το πάρτι βοά αέναο. Αν και θα έπρεπε κάποιος να σταθεί στο κέντρο της γιορτής και να ρωτήσει τους εθνικούς «ευεργέτες» μας και τις λαμπρότατες σακαράκες που έχουν για συζύγους.

-Γιατί εσύ, γυναίκα που θεωρείσαι μανούλα των εθνών, δεν δίνεις τη μισή περιουσία σου για να σωθεί το κράτος που σ’ έκανε από κομμώτρια θεά; Πάλι ζάπλουτη θα είσαι!

-Γιατί εσύ, αγέρωχη βασίλισσα του γκλάμουρ, δεν πληρώνεις τουλάχιστον το μπάτζετ που διπλασίασες στην Ολυμπιάδα για να κάνεις το κομμάτι σου;

-Γιατί εσείς, που από τα δημόσια έργα αυτού του Κράτους γίνατε μεγιστάνες, δεν δίνετε το 20% της περιουσίας σας, έστω για να μην ψοφήσει ο καλός πελάτης σας και αύριο να του τα ξαναφάτε πάλι;

Διότι δεν είναι μόνο το επιχειρηματικό δαιμόνιο που έκανε τόσο πλούσιους τους πλούσιους Έλληνες. Είναι κυρίως η διαπλοκή τους με το Κράτος. Τα δείπνα στο Abreuvoir με τις κοιλάρες σε κοινή θέα - ξεδιάντροπα, ανενδοίαστα. Κι από κοντά, οι ελεεινοί μεγαλοδημοσιογράφοι της γενιάς μου, φιλιππινέζες επιχειρηματιών που αισθάνονται επιτυχημένοι επειδή μιλούν με τους υπουργούς on a first name basis.

Αλλά δεν περίμενα ποτέ από τους πλούσιους να θυσιαστούν για την εθνική ιδέα - πάνε αυτά. Κάποιος πολιτικός με εντιμότητα περίμενα να το κάνει. Γι’ αυτό στρέφομαι εκεί που πρέπει και ρωτώ:

Γιατί ο Αη-Γιώργης Παπανδρέου δεν έχει λάβει έστω ΕΝΑ επαχθές μέτρο εναντίον των υπερπλούσιων – ακόμα και δήμευση μέρους της περιουσίας τους; Γιατί βγάζει όλη τη χειρουργική του δεινότητα στο να κόβει το λαρύγγι των αδυνάτων; Σε ποιο ακραίο σημείο πρέπει να φτάσει η χώρα για να κάνει ένας τολμηρός άντρας μια τολμηρή πράξη; Ένας δίκαιος πολιτικός μια δίκαιη πολιτική;

Αντ’ αυτού, οι τελευταίοι του τροχού ρίχνονται στα λιοντάρια. Με συνοπτικές διαδικασίες. Και μετά οι κυρίες με τα μπότοξ θα βλέπουν στην τηλεόραση την Αθήνα να καίγεται και θα απορούν.

Πείτε μου, όμως: τι άλλο απομένει στον απλό, ξεζουμισμένο άνθρωπο από το να κάψει το σύστημα που τον τελείωσε; Δεν έχει πια να χάσει τίποτα. Του τα πήραν όλα. Ακόμα και τα επιβιωτικά κολπάκια του φτωχοδιάβολου. Το Κράτος δημιουργεί έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει, τον Δήμιό του. Τον πυρήνα της φωτιάς που θα το κάψει. Απλά μαθηματικά.

Οι παλιές αδικίες μεγαλώνουν. Οι απελπισμένοι απελπίζονται πιο πολύ. Και η μανούλα των media Mαριάννα Βαρδινογιάννη σκέφτεται τι να βάλει απόψε - μήπως το έξωμο;